Het wat: positieve focus en de zes dimensies van persoonlijk welzijn
Zoals veel concepten heeft welzijn een aantal spirituele voorouders en evenveel verschillende namen. Al in 1989 riep Carol D. Ryff op om de gefragmenteerde literatuur over positieve gerichtheid samen te brengen om ervoor te zorgen dat empirisch onderzoek naar welzijn op één lijn kon worden gebracht. Op basis van bestaande literatuur en persoonlijk onderzoek beschreef ze zes dimensies.
De eerste is 'zelfacceptatie'. Een positieve houding ten opzichte van zichzelf die zich onder andere uit in acceptatie van je sterke en zwakke punten of tevredenheid met je leven. Mensen die laag scoren op zelfacceptatie zijn vaak teleurgesteld in het leven en zouden graag iemand anders zijn.
Een tweede dimensie is 'autonomie'. Een vermogen om onafhankelijk te functioneren en zichzelf te evalueren op basis van persoonlijke normen. Mensen die laag scoren op deze dimensie maken zich vaak zorgen over wat anderen van hen denken en zijn kwetsbaarder voor sociale druk.
Omgevingsmeesterschap' is de derde dimensie. Het identificeert ons vermogen om onze omgeving te kiezen en vorm te geven, hoe complex die ook is. Als individuen moeite hebben met het managen van de dagelijkse realiteit en kansen in hun omgeving niet herkennen, zullen ze een lage score behalen op deze dimensie.
Het vierde is 'purpose in het leven'. Dit betekent bijzondere aandacht besteden aan purpose en het stellen van persoonlijke doelen. Mensen die weinig purpose in het leven zien, geen persoonlijke doelen stellen en niet gericht zijn op de toekomst ervaren minder welzijn.
De vijfde dimensie is 'positieve relaties met anderen' of het vermogen om lief te hebben, empathisch te zijn en echt verbonden te zijn in relaties. Mensen die zichzelf isoleren, moeite hebben om relaties aan te gaan of zich in te leven, zullen een lage score hebben.
De laatste en zesde dimensie beoordeelt 'persoonlijke groei', het nastreven van nieuwe ervaringen, het benutten van ontwikkelingsmogelijkheden en het streven naar verbetering. Als iemand geen interesse meer heeft in de buitenwereld, stilstand ervaart en geen veranderingen meer aanbrengt, zal hij of zij een lage score hebben op deze dimensie.
Deze zes dimensies vormen Ryffs schalen van psychologisch welzijn. Ondanks de kritiek, die vooral gericht is op de moeilijkheid om bepaalde dimensies te definiëren, blijken het behoorlijk solide constructen te zijn. Rekening houdend met de duidelijke wederzijdse invloed tussen mens en organisatie zien we ook een sterke invloed van welzijn op werkgerelateerde prestaties.
Welzijn is niet alleen belangrijk als concept op persoonlijk en professioneel niveau. De analyse ervan wordt nog krachtiger en nuttiger wanneer het wordt opgesplitst in zes dimensies. Met betrekking tot persoonlijk welzijn zullen we deze dimensies bespreken in termen van wat ze betekenen en wat ze vertegenwoordigen door ze te koppelen aan gerelateerde theorieën en onderzoek. Zoals eerder gezegd, zullen we ons richten op twee dimensies: zelfacceptatie en purpose in het leven.
1. Wat is zelfacceptatie?
"Zelfacceptatie is een tegenwoordige activiteit die erop gericht is tevreden te zijn met zichzelf, met inbegrip van vroegere en huidige omstandigheden."
Sinds het verschijnen van en onderzoek naar Mindfulness, krijgt het concept zelfacceptatie meer aandacht omdat het één van de centrale elementen is. Mindfulness kan gedefinieerd worden als 'het proces om tot nieuwe inzichten te komen'. Zowel op het vlak van gezondheid en maatschappij, het professionele leven als in het onderwijs toont onderzoek aan dat initiatieven die bijdragen tot het 'mindful' omgaan met situaties positieve effecten hebben. Dit kan variëren van een succesvolle behandeling van alcoholisme bij ouderen tot het verminderen van het aantal ongevallen in een bedrijf of het verbeteren van de aandachtsspanne van studenten.
Het belangrijkste aspect in dit proces is om zelf problemen aan te pakken. Het hoeft niet te verbazen dat je, om tot nieuwe inzichten te komen, eerst de bestaande situatie moet kennen en accepteren. Uitspraken als 'Je kunt niet voor anderen zorgen als je niet voor jezelf zorgt' worden niet voor niets vaak gebruikt in welzijnshulp en onderwijs. Er bestaat veel literatuur en onderzoek dat aantoont dat er een correlatie bestaat tussen iemands zelfbeeld en de invloed daarvan op anderen. We kunnen het gezegde dus uitbreiden tot 'als je jezelf niet kunt accepteren, zul je moeite hebben om anderen te accepteren'.
Zelfacceptatie is fundamenteel verschillend van eigenwaarde of eigenwaarde. Succesvol zijn en doelen bereiken zijn belangrijke factoren bij het opbouwen van eigenwaarde. Zelfacceptatie is echter niet gebaseerd op het behalen van succes. Het is een gemoedstoestand zonder verbindingen met de buitenwereld en zonder beoordeling.
We ervaren vaak negatieve gevoelens omdat we te veel gericht zijn op de buitenwereld en op het behalen van (financieel) succes. Succes kan inderdaad leiden tot een beter gevoel van eigenwaarde, maar het zal niet voldoende zijn om positieve keuzes te blijven maken op basis van zelfacceptatie.
Helaas is de huidige trend in de samenleving om veel belang te hechten aan het behalen en waarderen van resultaten. Er wordt veel minder aandacht besteed aan het accepteren van elkaar ongeacht resultaten en successen. Dit is jammer omdat zowel historisch als recent onderzoek een positief verband aantoont tussen zelfacceptatie en de efficiëntie van leiders en de algemene tevredenheid van mensen.
Daarom is onvoorwaardelijke zelfacceptatie tegenwoordig een 'must do', of je nu een vriend, ouder, collega of manager bent.
2. Purpose in het leven
Purpose in het leven kan gedefinieerd worden als de diepere betekenis die we aan ons persoonlijke en professionele leven willen geven. Op basis van die betekenis kunnen we doelen definiëren en ze actief nastreven."
De thema's positiviteit, positieve focus en geluk vormen voor veel denkers, van psychologen tot filosofen, een rijke bron van heftige debatten waaraan zelfs de oude Grieken deelnamen. Een eerste groep denkers, aangevoerd door de ideeën van Aristippus, beschouwde het verwerven van een maximale dosis vreugde als het belangrijkste purpose in het leven. Volgens deze hedonistische visie kan geluk worden gereduceerd tot het zoeken naar aangename ervaringen en het vermijden van negatieve gebeurtenissen. Deze visie werd, en wordt nog steeds, vanuit verschillende perspectieven bekritiseerd. Aristoteles beschouwde de zoektocht naar hedonistisch geluk als vulgair, omdat het mensen reduceerde tot slaven van hun directe verlangens. Als alternatief verscheen het eudaemonisme, dat een onderscheid maakte tussen welzijn en geluk. Ryff en Singer ontlenen aan deze benadering een pleidooi om na te denken over het purpose van het leven en het streven naar perfectie door de verwezenlijking van iemands ware potentieel.
Naast de elementen autonomie en doelen stellen zien we in de eudaimoniatische visie uitbreiding naar andere elementen, zoals zelfontplooiing en zingeving.
De zoektocht naar een meer geïntegreerde benadering tussen wie we zijn als persoon en wat we professioneel doen, vereist specifieke aandacht voor het laatste. Als individuen er niet in slagen om duurzame doelen te stellen, wordt het nog moeilijker om dit op grotere schaal te doen, bijvoorbeeld binnen gezinnen en organisaties.
In gevallen van depressie, verslaving of zelfs suïcidale gedachten speelt het wel of niet hebben van een purpose in het leven een belangrijke rol. Het hebben van doelgerichte doelen is net zo belangrijk voor het welzijn binnen organisaties. Het faciliteren van persoonlijke doelen is de mate waarin iemands baan bijdraagt aan het bereiken van persoonlijke doelen. Onderzoek toont aan dat een positieve perceptie zorgt voor een positievere houding ten opzichte van werk en een beter welzijn.
Met andere woorden, het stellen van persoonlijke doelen is een belangrijke opdracht voor alle zielen die streven naar meer welzijn, of dat nu op het werk is of thuis.
Conclusie
De dag dat we onszelf leren accepteren zoals we zijn, met al zijn positieve en negatieve elementen, is ook de dag dat we ons minder op imago en meer op identiteit kunnen richten.
Cruciaal is om te beslissen wat je wilt bereiken in je leven - en door dit te doen zorg je ervoor dat wat je doet in lijn is met wie je bent. Om dat te bereiken is het nodig om doelen te stellen en je daaraan te houden. Het is bevrijdend om te weten wat je wilt, in plaats van wat je niet wilt.
In afwachting van de eerste zonnestralen is dit artikel een warme oproep voor meer zelfacceptatie en purpose leven.
