Het zien van een pasgeboren baby overvalt me steevast met de drang om te rennen of te gillen. Het geluid van huilende peuters weerklinkt vaak urenlang in mijn verwoeste gehoorgang. Ik beschouw het als een overlevingsmechanisme om hun namen zo snel mogelijk te vergeten. Dat Laura en Helena, onze dochters, ondanks mij hun kindertijd hebben overleefd, is te danken aan mijn lieve vrouw Nathalie.


Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Nu mijn dochters prachtige pubers zijn geworden, is onze band sterker dan ooit. We genieten samen van "Stranger Things", vinden Jeremy Clarkson grappig en hebben dezelfde muzieksmaak. Toen de band Rammstein ons land aandeed, maakte ik er een erezaak van om kaartjes te bemachtigen voor hun uitverkochte show. Mijn verwoede pogingen leidden me naar kaartjesverkopers op parkeerplaatsen langs de snelweg met vreemde Poolse rekeningnummers voor de uiteindelijke aankoop van vier kaartjes voor het optreden op 10 juli 2019. Tegen de verwachting in werd dit heugelijke nieuws thuis niet in dezelfde geest ontvangen. Onze oudste dochter had gepland om de hele tweede week van juli aan zee door te brengen met vrienden. Ook mijn voorstel om haar op te halen voor het optreden werd met weinig enthousiasme ontvangen. Rammstein met Laura ging niet door. Op dat moment viel ik terug op mijn expertise als docent communicatiewetenschap - boos worden.

L'Avenir

Na enkele dichtslaande deuren en de ijzingwekkende stilte die volgde, maakte mijn woede plaats voor inzicht. De kaartjes en daarmee het optreden van Rammstein waren immers minder belangrijk dan hun symboliek. Jaren geleden, toen Laura ternauwernood ontsnapte aan een gevaarlijke ziekte, sliep ze heel slecht. Ze zat de hele nacht bij ons op schoot, half slapend. Om zelf wakker te blijven deden we dat soms door videoclips te kijken. Laura vond vooral de Rammstein clip "Links 1-2-3" leuk, waarin een colonne mieren op de maat van de muziek marcheert. Op haar verzoek hebben we die clip samen tientallen keren bekeken, wat ons hielp om de zorgen van het moment te vergeten. Samen naar de voorstelling gaan was voor mij de afsluiting van een moeilijke periode vol onzekerheid. De uitweg uit dit conflict was om mijn trots opzij te zetten, me kwetsbaar op te stellen en mijn ware gevoelens met Laura te delen. We hadden dan ook een heel goed gesprek, waaruit bleek dat ze die videoclip allang vergeten was, en we kwamen tot een verstandhouding. 


En dat is de essentie van conflicthantering: eerst begrijpen en dan handelen. Er is niets mis met een meningsverschil over "hoe" we dingen gaan doen, want dat leidt vaak tot creativiteit. Het gaat echter mis als we niet eerst willen begrijpen "waarom" we het oneens zijn en "wat" die meningsverschillen betekenen. Dit vereist vaak kwetsbaarheid, het opzij zetten van ego en de behoefte om gelijk te hebben.


Een eerste stap is daarom onze eigen motieven en ideeën onder ogen durven zien. Vraag jezelf af "waarom" bepaalde dingen je wel of niet raken en wees moedig genoeg om verder te gaan dan je aanvankelijke idee. Natuurlijk betekent dit ook dat je onbevooroordeeld luistert naar het "waarom" van ideeën en motieven bij anderen. George Michael vat het krachtig samen als "luister zonder vooroordelen".
‍

Een tweede stap is het durven aangaan van een open en verantwoordelijke dialoog om overeenkomsten en verschillen te identificeren. Zorg ervoor dat iedereen weet "wat" dit zijn. Begripsverwarring zorgt er vaak voor dat we wegblijven van de essentie en ons in plaats daarvan richten op symptoombestrijding. Wazigheid leidt tot frustratie, punt uit. Benoem de dingen dapper en wees open. De conflicten die voortkwamen uit weglatingen in het verleden zijn niet meer te tellen.
‍

En tot slot kan het gesprek worden aangegaan over "hoe" we met de verschillen omgaan. Hiervoor is meer nodig dan een praatje bij de koffie. Ervoor zorgen dat alle partijen dezelfde inbreng hebben, dat er voldoende alternatieven worden besproken of afspraken over de keuze van oplossingen - allemaal elementen die een vraagproces en procesbewaking vereisen.  


Helaas zien we dit nu allemaal fout gaan in de Verenigde Staten na de moord op George Floyd. Weigeren om de demonstranten en hun reactie te begrijpen brengt een samenleving verder van een oplossing en dichter bij escalatie. Dialoog vermijden, dingen niet durven benoemen of kiezen voor een eenzijdige benadering zijn allemaal elementen die leiden tot nog meer conflict.
‍

Laat mijn tips over conflicthantering deze week dus ook een oproep zijn aan ons allemaal. We hebben allemaal de verantwoordelijkheid om vooroordelen opzij te zetten en onze mening opzij te schuiven. Maar laten we ook, door bewustwording en Vlaamse schroom opzij te zetten, vooroordelen benoemen. Zwijgen is ook communiceren, laten we dat niet vergeten.
‍

En nu ga ik op zoek naar kaartjes, Rammstein is weer uitverkocht!

Meer Streetfood om over na te denken?