We gaan 22 jaar terug in de tijd. Tegen alle verwachtingen in van vrienden en familie werd ik assistent aan de universiteit. Geen bijzondere tijd, behalve dat Napster toen wereldnieuws werd. Met dit softwareprogramma kon iedereen gemakkelijk muziek uitwisselen. Je kent deze mogelijkheid misschien onder de naam "file sharing"; het uitwisselen van digitale bestanden waaronder muziek en later ook film. De muziekindustrie reageerde op de dalende verkoop van muziek via de klassieke dragers, zoals de CD, door een heksenjacht te beginnen op Napster en zijn gebruikers. Sommige artiesten, zoals Metallica, voerden deze strijd zelfs persoonlijk vanuit de sector. Maar zoals verwacht werkte dat niet, behalve dat het een grote deuk sloeg in het imago van zowel de industrie als de artiest. Digitale muziek- en filmdistributie was geboren en dit Satanskind zou niet sterven.

En dat brengt me naadloos bij Iron Maiden. Deze Britse band brak door met het album "The Number of The Beast" en de gelijknamige titelsong. Deze langharige rockers zagen ook de klassieke verkoop van hun albums kelderen door illegale muziekdownloads. Ze bedachten een nieuwe strategie en kozen voor meer live muziek (Rock in Rio), exclusieve merchandising (de mascotte Eddie) en een digitaal aanbod (het computerspel Legacy of the Beast). Kansen vinden en grijpen, inclusief rekening houden met moeilijkheden en uitdagingen, is wat we bedoelen als we het hebben over positieve focus. Positief denken alleen is niet genoeg. Het is immers een dunne lijn tussen positiviteit en naïviteit. Een grondige analyse van de realiteit, kansen afwegen en de juiste actie ondernemen gaat veel verder dan wat zelfhulpboeken ons doen geloven. Het is hard werken, maar het kan werken. Vandaag de dag heeft Iron Maiden een nettowaarde van 125 miljoen dollar. Hun zanger Bruce Dickinson kan tevreden zijn met een inkomen van meer dan honderd miljoen. Nu heb ik als tijdelijk werkloze zelfstandige een inkomen dat iets lager ligt dan dat van Bruce. Ik heb wel zijn handtekening en een drumstick van Iron Maiden, die ik tijdens hun optreden op de vlucht heb gevangen. Maar noch voor mij, noch voor jou zijn mooie herinneringen aan betere tijden genoeg om onze positieve focus te behouden. Wat kan helpen is de combinatie van drie stappen.

IJzeren Meisje

De eerste en naar mijn mening belangrijkste stap is om jezelf en de realiteit te accepteren. Zelfacceptatie is het vermogen om je eigen beperkingen in een bepaalde situatie en tijdsperiode te zien. Het voordeel voor jou is dan om je beperkte tijd en energie te besteden aan de dingen waar je wel invloed op kunt hebben. Superman en Supervrouw zijn stripfiguren. Niemand van ons kan alles. Als "Kryptonite" zou bestaan, zou ik voorstellen om de zelfbenoemde alleskunners hardhandig aan te pakken. Laten we nu eindelijk open zijn over onze beperkingen. Dat is eerlijker tegenover onszelf en zeker ook tegenover onze omgeving. Immers, door je beperkingen uit te dragen, laat je mensen weten waarvoor ze wel of niet bij je terecht kunnen. Daarom heb ik ook tijdelijk mijn mandaat als directeur bij Mobile School neergelegd. Onze organisatie heeft nu nood aan een raad van bestuur met andere talenten dan de mijne. Op het moment dat mijn talenten nodig zijn zal ik er weer zijn, dat beloof ik! En dat brengt me ook bij organisaties en specifieke belangengroepen. Het is een kracht dat je als organisatie vecht tegen een realiteit. Maar als er geen valide aanwijzingen zijn dat je die werkelijkheid kunt veranderen, kun je die misschien beter gewoon accepteren. Investeer in plaats daarvan de vrijgekomen tijd en energie in de mogelijkheden die een positieve impact hebben op deze realiteit. Denk aan de muziekindustrie: het ontwerpen van een legaal digitaal aanbod van hoge kwaliteit is veel zinvoller dan alle middelen aan te wenden om illegale alternatieven te bestrijden.

Je bent als individu of organisatie klaar voor stap twee als je kunt accepteren dat niet alles voor iedereen mogelijk is. Op dat moment kun je vorm geven aan je reden van bestaan, oftewel de versluierdepurpose. Purpose gaat over welke impact je wilt hebben en weten welke impact je kunt hebben. Iron Maiden is geen jongensband, hun doel is om "The British wave of Heavy Metal" wereldwijd te laten toeslaan. Het is ongelooflijk hoe weinig mensen voor mij een antwoord hebben op de vraag welke impact ze willen hebben op hun organisatie of team. Een positieve focus houden, zoals het concept ook stelt, ligt in het maken van keuzes. Het bestaansrecht van de mobiele school is het vergroten van de eigenwaarde en het zelfvertrouwen van straatkinderen. Dat is een keuze, maar wel een keuze waar wij als team sterk in geloven.

Pas als je weet wat je wel en niet kunt, kun je beslissen welke impact je wilt hebben en kun je overgaan naar stap drie: vooruitgang definiëren en groeien. Er is veel gezegd en geschreven over de "Growth Mindset", "Goalsetting", "Hope Theory" en "Pathway Thinking". Samengevat komen deze theorieën erop neer dat als je ervan overtuigd raakt dat het voltooien van je bestaansredenpurpose) niet zal lukken, je waarschijnlijk gelijk zult krijgen. Ze leren ons echter ook dat de kans om een doel te bereiken zonder het eerst te stellen relatief klein is. Dit klinkt misschien triviaal, maar dat is het niet. Zonder de bereidheid om concrete resultaten, doelen en acties te bepalen, blijven de vorige stappen lege dozen. Ooit gehoord van "Ed Force One"? Nou, dat is de Boeing 747 met Bruce Dickinson achter het stuur die Iron Maiden en hun crew naar meer dan 50 locaties wereldwijd vervoerde. Goed dat hij zijn bestaansreden - leren - in praktijk brengt, maar verontrustend dat "Wat doet deze knop?" de titel van zijn autobiografie is.

En als je het nu alvast weet, voor het stuk van volgende week heb ik van bovenaf te horen gekregen dat ik geen heavy metal bands mag gebruiken. Daarom zoek ik naarstig naar inspirerende verhalen uit de serie ... My Little Pony.

Meer Streetfood om over na te denken?